روزی که عطش به جان گلها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خستهحالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
دریا بدون ماه تلاطم نمیکند
تا نور توست، راه کسی گم نمیکند
لحظهاى در خود فنا شو تا بقا پيدا كنى
از منيّتها جدا شو تا منا پيدا كنى
اگر خواهی ای دل ببینی خدا را
نظر کن تو آیینۀ حقنما را
بهنام او که دل را چارهساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است