ای شکوه کهکشان‌ها پیشِ چشمانت حقیر
روح خنجر خورده‌ام را از شب مطلق بگیر
تو آن عاشق‌ترین مردی که در تاریخ می‌گویند
تو آن انسانِ نایابی که با فانوس می‌جویند
ماجرا این است کم‌کم کمّیت بالا گرفت
جای ارزش‌های ما را عرضۀ کالا گرفت
ای دل‌نگران که چشم‌هایت بر در...
شرمنده که امروز به یادت کمتر...
این لحظه‌ها قیامت عظمای چیستند؟
چون آیه‌های واقعه هستند و نیستند؟
رفته‌ست آن حماسۀ خونین ز یادها
دارد زیاد می‌شود ابن‌زیادها
تق تق...کلون در...کسی از راه می‌رسد
از کوچه‌های خسته و گمراه می‌رسد
خاک، لب‌تشنۀ باران فراگیر دعایت
پلک بر هم نزند باد صبا جز به هوایت
با دشمن خویشیم شب و روز به جنگ
او با دم تیغ آمده، ما با دل تنگ
بی خون تو گل، رنگ بهاران نگرفت
این بادیه بوی سبزه‌زاران نگرفت
برخیز که راه رفته را برگردیم
با عشق به آغوش خدا برگردیم
