ای حرمت قبلۀ حاجات ما
یاد تو تسبیح و مناجات ما
غم از دیار غم‌زده عزم سفر نداشت
شد آسمان یتیم که دیگر قمر نداشت
کشتی باورمان نوح ندارد بی‌تو
زندگی نیز دگر روح ندارد بی‌تو
بوی بهشت می‌وزد از کربلای تو
ای کشته‌ای که جان دو عالم فدای تو
ماه صفر رسید و افق رنگ دیگر است
عالم سیاه‌پوش به سوگ سه سرور است
مرا از حلقۀ غم‌ها رها کن
مرا از بند ماتم‌ها رها کن
سپیده‌دم که هنگام نماز است
درِ رحمت به روی خلق باز است
ای ز فرط ظهور ناپیدا
ای خدا! ای خدای بی‌همتا!
هر کسی را به سر هوایی هست
رو به سویی و دل به جایی هست
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
خّرم آن دل که از آن دل به خدا راهی هست
فرّخ آن سینه که در وی دل آگاهی هست
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
دست خدا پردۀ شب را شکافت
صبح شد و نور خداوند تافت
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
یک روز به هیأت سحر می‌آید
با سوز دل و دیدهٔ تر می‌آید
سلامِ ایزد منان، سلامِ جبرائیل
سلامِ شاه شهیدان به مسلم بن عقیل
آن روز کاظمین چو بازار شام شد
دنیا برای بار نهم بی‌امام شد
بسم الله الرّحمن الرّحیم
مطلع انوار کتاب کریم
ای علوی ذات و خدایی صفات
صدرنشین همه کائنات
