چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
بنای دین که با معراج دستان تو کامل شد
به رسم تهنیت‌گویی برایت آیه نازل شد
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بی‌تابت چه دیدند؟
آواز حزین باد، پیغمبر کیست؟
خورشید، چنین سرخ، روایتگر کیست؟
بوده‌ست پذیرای غمت آغوشم
از نام تو سرشار، لبالب، گوشم
دریاب من، این خستۀ بی‌حاصل را
این از بد و خوب خویشتن غافل را
آورده‌ام دو ظرف پر از رنگ، سبز و سرخ
یک رنگ را برای خودت انتخاب کن
کربلا را می‌سرود این‌بار روی نیزه‌ها
با دو صد ایهام معنی‌دار، روی نیزه‌ها
جاری استغاثه‌ها ای اشک!
وقت بر گونه‌ها رها شدن است
افزون ز تصور است شیداییِ من
این حال خوش و غم و شکیبایی من
سلام ما به حسین و سفیر عطشانش
که در اطاعت جانان، گذشت از جانش
