دل جام بلی ز روی میل از تو گرفت
تأثیر، ستارهٔ سهیل از تو گرفت
جبریل گل تبسّم آورد از عرش
راهی غدیر شد خُم آورد از عرش
آمد عروس حجلۀ خورشید در شهود
در کوچه‌ای نشست که سر منزل تو بود
دل در صدف مهر علی، دل باشد
جان‌ها به ولایش متمایل باشد
تنها نه خلیل را مدد کرد بسی
شد هم‌نفس مسیح در هر نفسی
مردی که دلش به وسعت دریا بود
مظلوم‌تر از امام عاشورا بود
با اشک تو رودها درآمیخته‌اند
از شور تو محشری بر انگیخته‌اند
برخاست، که عزم و استواری این است
بنشست، که صبر و بردباری این است
خزان نبیند بهار عمری که چون تو سروی به خانه دارد
غمین نگردد دلی که آن دل طراوتی جاودانه دارد
چشمت به پرنده‌ها بهاری بخشید
شورِ دل تازه‌ای، قراری بخشید
به دست غیر مبادا امیدواری ما
نیامده‌ست به جز ما کسی به یاری ما
علی که بی گل رویش، جهان قوام نداشت
بدون پرتو او، روشنی دوام نداشت
من و این داغ در تکرار مانده
من و این آتش بیدار مانده
