دل جام بلی ز روی میل از تو گرفت
تأثیر، ستارهٔ سهیل از تو گرفت
جبریل گل تبسّم آورد از عرش
راهی غدیر شد خُم آورد از عرش
قدم در دفاع از حرم برندارد
سپاھی که تیغ دودَم برندارد
مرا از حلقۀ غم‌ها رها کن
مرا از بند ماتم‌ها رها کن
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
دل در صدف مهر علی، دل باشد
جان‌ها به ولایش متمایل باشد
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
تنها نه خلیل را مدد کرد بسی
شد هم‌نفس مسیح در هر نفسی
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
برخاست، که عزم و استواری این است
بنشست، که صبر و بردباری این است
علی که بی گل رویش، جهان قوام نداشت
بدون پرتو او، روشنی دوام نداشت
