ما شیعۀ توایم دل شادمان بده
ویران شدیم، خانۀ آبادمان بده
سر و پای برهنه میبرند آن پیر عاشق را
که بر دوشش نهاده پرچم سوگ شقایق را
دل جام بلی ز روی میل از تو گرفت
تأثیر، ستارهٔ سهیل از تو گرفت
جبریل گل تبسّم آورد از عرش
راهی غدیر شد خُم آورد از عرش
در مطلع شعر تو نچرخانده زبان را
لطف تو گرفت از من بیچاره امان را
دل در صدف مهر علی، دل باشد
جانها به ولایش متمایل باشد
مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش
تنها نه خلیل را مدد کرد بسی
شد همنفس مسیح در هر نفسی
باز باران است، باران حسینبنعلی
عاشقان، جان شما، جان حسینبنعلی
برخاست، که عزم و استواری این است
بنشست، که صبر و بردباری این است
علی که بی گل رویش، جهان قوام نداشت
بدون پرتو او، روشنی دوام نداشت
