دل جام بلی ز روی میل از تو گرفت
تأثیر، ستارهٔ سهیل از تو گرفت
جبریل گل تبسّم آورد از عرش
راهی غدیر شد خُم آورد از عرش
مرگ بر تازیانه‌ها
تازیانه‌های بی‌امان، به گرده‌های بی‌گناه بردگان
دلتنگی همیشۀ بابا علی علی!
سردارِ لشکر من تنها علی علی!
در این کشتی درآ، پا در رکاب ماست دریاها
مترس از موج، بسم الله مجراها و مُرساها
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
دل در صدف مهر علی، دل باشد
جان‌ها به ولایش متمایل باشد
آری همین امروز و فردا باز می‌گردیم
ما اهل آنجاییم، از اینجا باز می‌گردیم
تنها نه خلیل را مدد کرد بسی
شد هم‌نفس مسیح در هر نفسی
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
زود بیدار شدم تا سرِ ساعت برسم
باید این‌بار به غوغای قیامت برسم
جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
جان آمده رفته هیجان آمده رفته
نام تو گمانم به زبان آمده رفته
برخاست، که عزم و استواری این است
بنشست، که صبر و بردباری این است
دوباره گفتم: دیگر سفارشت نکنم
دوباره گفتم: جان تو و حسین، پسر!
علی که بی گل رویش، جهان قوام نداشت
بدون پرتو او، روشنی دوام نداشت
قرار بود که عمری قرار هم باشیم
که بی‌قرار هم و غمگسار هم باشیم
