می‌وزد در کربلا عطر حضور از قتلگاه
می‌کند انگار خورشیدی ظهور از قتلگاه
فردا که بر فراز نِی افتد گذارمان
حیرتفزای طور شود جلوهزارمان
دل جام بلی ز روی میل از تو گرفت
تأثیر، ستارهٔ سهیل از تو گرفت
دلم از شب‌نشینی‌های زلفش دیر می‌آید
مسیرش پیچ در پیچ است و با تأخیر می‌آید
جبریل گل تبسّم آورد از عرش
راهی غدیر شد خُم آورد از عرش
دل در صدف مهر علی، دل باشد
جان‌ها به ولایش متمایل باشد
تنها نه خلیل را مدد کرد بسی
شد هم‌نفس مسیح در هر نفسی
دلی که الفت دیرینه با بلا دارد
همیشه دست در آغوشِ اِبتلا دارد
برخاست، که عزم و استواری این است
بنشست، که صبر و بردباری این است
خدا مرا ز ولای علی جدا نکند
من و خیال جدایی از او؟ خدا نکند
علی که بی گل رویش، جهان قوام نداشت
بدون پرتو او، روشنی دوام نداشت
