دل جام بلی ز روی میل از تو گرفت
تأثیر، ستارهٔ سهیل از تو گرفت
جبریل گل تبسّم آورد از عرش
راهی غدیر شد خُم آورد از عرش
هنوز ماتم زن‌های خون‌جگر شده را
هنوز داغ پدرهای بی‌پسر شده را
دل در صدف مهر علی، دل باشد
جان‌ها به ولایش متمایل باشد
زمین از برگ، برگ از باد، باد از رود، رود از ماه
روایت کرده‌اند اردیبهشتی می‌رسد از راه
تنها نه خلیل را مدد کرد بسی
شد هم‌نفس مسیح در هر نفسی
ما را نمانده است دگر وقت گفتگو
تا درد خویش با تو بگوییم موبه‌مو
حسین، کشتهٔ دیروز و رهبر روز است
قیام اوست که پیوسته نهضت‌آموز است
برخاست، که عزم و استواری این است
بنشست، که صبر و بردباری این است
دنیاست چو قطره‌ای و دریا، زهرا
کی فرصت جلوه دارد اینجا زهرا؟
علی که بی گل رویش، جهان قوام نداشت
بدون پرتو او، روشنی دوام نداشت
