دیدیم میانِ سبزه‌ها رنگ تو را
در جاریِ جویبار، آهنگِ تو را
تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
وجود نازکت آزردۀ گزند مباد
این ابر پُر از بهار مهمانِ شماست
صبح آمده و نسیم، دربانِ شماست
در لشکر تو قحطیِ ایمان شده بود
دین دادن و زر گرفتن آسان شده بود
با دیدن تو به اشتباه افتادند
آن‌ها که سوی فرات راه افتادند
دلا بسوز که سوز تو کارها بکند
نیاز نیم‌شبی دفع صد بلا بکند
زآن یار دل‌نوازم شُکری‌ست با شکایت
گر نکته‌دان عشقی، بشنو تو این حکایت
رها شد دست تو، امّا دل تو...
کنار ساحل دریا، دل تو...
آه کوفه چقدر تاریک است
ماه دیگر کنار چاه نرفت
مژده، ای دل که مسیحا نفسی می‌آید
که ز انفاس خوشش بوی کسی می‌آید
یوسف گم‌گشته باز آید به کنعان غم مخور
کلبۀ احزان شود روزی گلستان غم مخور
هزار دشمنم ار می‌کنند قصد هلاک
گَرَم تو دوستی از دشمنان ندارم باک
دل سراپردۀ محبت اوست
دیده آیینه‌دار طلعت اوست...
در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد
عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد
دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند
عکس روی تو چو در آینۀ جام افتاد
عارف از خندۀ می در طمع خام افتاد
عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت!
که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت
الا یا ایُّها السّاقی اَدِر کأساً و ناولها
که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل‌ها
سجادۀ خویش را که وا می‌کردی
تا آخر شب خدا خدا می‌کردی
هر آن‌که جانب اهل خدا نگه دارد
خداش در همه حال از بلا نگه دارد
یک لحظه شدیم خیره تا در چشمت
دیدیم تمام درد را در چشمت
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری
لحظهٔ سخت امتحان شده بود
چقَدَر خوب امتحان دادی
گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس
زین چمن سایۀ آن سرو روان ما را بس
