زخم‌هایی که به تشییع تنت آمده‌اند
همچو گلبوسه به دشت کفنت آمده‌اند
بادها هم پیاده آمده‌اند که ببوسند خاک پایت را
آسمان هدیه می‌دهد به زمین، عطر آن پرچم رهایت را
دنیا چه کرد با غزل عاشقانه‌ات
حال و هوای مرثیه دارد، ترانه‌ات
قلم چگونه گذارد قدم به ساحت تو
توان واژه کجا بود و طرح صحبت تو
رسیدی و پر و بال فرشته‌ها وا شد
شب از کرانۀ هستی گذشت و فردا شد
چگونه جمع کند پاره‌های جانش را؟
به خیمه‌ها برساند تن جوانش را
چه آتشی‌ست که در حرف حرف آب نشسته
که روضه خوانده که بر گونه‌ها گلاب نشسته؟
نوزده سال مثل برق گذشت
نوزده سال از نیامدنت
آن روز، گدازۀ دلم را دیدم
خاکستر تازۀ دلم را دیدم
بیا که آینۀ روزگار زنگاری‌ست
بیا که زخمِ‌زبان‌های دوستان، کاری‌ست
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
رسید و گرد راهش کهکشان‌ها را چراغان کرد
قدم برداشت، نیشابور را فیروزه باران کرد
میان خاک سر از آسمان در آوردیم
چقدر قمری بی‌آشیان در آوردیم
می‌رسم خسته می‌رسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم
این سواران کیستند انگار سر می‌آورند
از بیابانِ بلا، گویا خبر می‌آورند
باز این چه شورش است، مگر محشر آمده
خورشید سر برهنه به صحرا در آمده
