حرمت خاک بهشت است، تماشا دارد
جلوۀ روشنی از عالم بالا دارد
کمر بر استقامت بسته زینب
که یکدم هم ز پا ننشسته زینب
عطر بهار از جانب دالان میآید
دارد صدای خنده از گلدان میآید
زینب صُغراست او؟ یا مادر کلثوم بوده؟
یا خطوط درهم تاریخ نامفهوم بوده؟
نوزده سال مثل برق گذشت
نوزده سال از نیامدنت
نوای کاروانت را شنیدم
دوباره سوی تو با سر دویدم
بیا که آینۀ روزگار زنگاریست
بیا که زخمِزبانهای دوستان، کاریست
میگریم از غمی که فزونتر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
نرگس، روایتیست ز عطر بهار تو
مریم، گلیست حاکی از ایل و تبار تو
بیاور با خودت نور خدا را
تجلیهای مصباح الهدی را
به دریا رسیدم پس از جستجوها
به دریای پهناور آرزوها
میان خاک سر از آسمان در آوردیم
چقدر قمری بیآشیان در آوردیم
نه از لباس کهنهات نه از سرت شناختم
تو را به بوی آشنای مادرت شناختم
این سواران کیستند انگار سر میآورند
از بیابانِ بلا، گویا خبر میآورند
باز این چه شورش است، مگر محشر آمده
خورشید سر برهنه به صحرا در آمده