خاکیان را از فلک، امید آسایش خطاست
آسمان با این جلالت، گوی چوگان قضاست
چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
روزی که عطش به جان گلها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خستهحالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
با کعبه وداع آخرین بود و حسین
چون اهل حرم، کعبه غمین بود و حسین
دریا بدون ماه تلاطم نمیکند
تا نور توست، راه کسی گم نمیکند
بیتاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست