چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
با کعبه وداع آخرین بود و حسین
چون اهل حرم، کعبه غمین بود و حسین
و آتش چنان سوخت بال و پرت را
که حتی ندیدیم خاکسترت را
شب، شبِ اشک و تماشاست اگر بگذارند
لحظه‌ها با تو چه زیباست اگر بگذارند
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست
باران ندارد ابرهای آسمانش
باران نه اما چشم‌های مهربانش...
