هان این نفس شمرده را قطع کنید
آری سر دلسپرده را قطع کنید
آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
قریه در قریه پریشان شده عطر خبرش
نافۀ چادر گلدار تو با مُشک تَرَش
هنوز ماتم زنهای خونجگر شده را
هنوز داغ پدرهای بیپسر شده را
تفسیر او به دست قلم نامیسّر است
در شأن او غزل ننویسیم بهتر است
اگر خدا به زمین مدینه جان میداد
و یا به آن در و دیوارها دهان میداد
زمین از برگ، برگ از باد، باد از رود، رود از ماه
روایت کردهاند اردیبهشتی میرسد از راه
ما را نمانده است دگر وقت گفتگو
تا درد خویش با تو بگوییم موبهمو