از شبنم اشک گونه‌هامان تر بود
تشییع جنازۀ گلی پرپر بود
عمری به اسارت تو بودم ای مرگ
لرزان ز اشارت تو بودم ای مرگ
تو مثل کوی بن‌بستی، دل من!
تهیدستی، تهیدستی، دل من!
وقتی تو نیستی، نه هست‌های ما
چونان که بایدند، نه بایدها...
طلوع می‌کند آن آفتاب پنهانی
ز سمت مشرق جغرافیای عرفانی
شنیدن خبر مرگ باغ دشوار است
ز باغ لاله خبرهای داغ بسیار است
پرواز بی‌کرانه کشتی‌ها
در ارتفاع ابر تماشایی‌ست
ما را به حال خود بگذارید و بگذرید
از خیل رفتگان بشمارید و بگذرید
این روزها که می‌گذرد، هر روز
احساس می‌کنم که کسی در باد...
این جزر و مدِ چیست که تا ماه می‌رود؟
دریای درد کیست که در چاه می‌رود؟
دسته‌گلها دسته‌دسته می‌روند از یادها
گریه كن، ای آسمان! در مرگ توفان‌زادها
آشفته كن ای غم، دل طوفانی ما را
انكار كن ای كفر، مسلمانی ما را
شب است و سکوت است و ماه است و من
فغان و غم و اشک و آه است و من
هنوز ماتم زن‌های خون‌جگر شده را
هنوز داغ پدرهای بی‌پسر شده را
سراپا اگر زرد و پژمرده‌ایم
ولی دل به پاییز نسپرده‌ایم
زمین از برگ، برگ از باد، باد از رود، رود از ماه
روایت کرده‌اند اردیبهشتی می‌رسد از راه
گل اشکم شبی وا می‌شد ای کاش
همه دردم مداوا می‌شد ای کاش
سالی گذشت و باغ دلم برگ و بر نداشت
من ماندم و شبی که هوای سحر نداشت
ما را نمانده است دگر وقت گفتگو
تا درد خویش با تو بگوییم موبه‌مو
آه می‌کشم تو را با تمام انتظار
پر شکوفه کن مرا، ای کرامت بهار
چشم‌ها پرسش بی‌پاسخ حیرانی‌ها
دست‌ها تشنهٔ تقسیم فراوانی‌ها
صدایی به رنگ صدای تو نیست
به جز عشق نامی برای تو نیست
