شبیه ذره از خورشید میگیرم صفاتم را
و قطرهقطره از حوض حرم آب حیاتم را
هنگام سپیده بود وقتی میرفت
از عشق چه دیده بود وقتی میرفت؟
برای از تو سرودن، زبان ما بستهست
که در برابر تو، شعر، دست و پا بستهست
رو به زیبایی او چشم تماشاست بلند
سمت بخشندگیاش دست تمناست بلند
رود از جناب دریا فرمان گرفته است
یعنی دوباره راه بیابان گرفته است
بر مزاری نشست و پیدا شد
حس پنهان مادر و فرزند
هنوز ماتم زنهای خونجگر شده را
هنوز داغ پدرهای بیپسر شده را
زمین از برگ، برگ از باد، باد از رود، رود از ماه
روایت کردهاند اردیبهشتی میرسد از راه
باز هم آب بهانه شد و یادت کردم
یادت افتادم و با گریه عبادت کردم
ما را نمانده است دگر وقت گفتگو
تا درد خویش با تو بگوییم موبهمو
چند روزیست فقط ابر بهاری شب و روز
ابر گریانی و جز اشک نداری شب و روز