تو احساس مرا دریاب ای رود
لبم را تر نکن از آب ای رود
هم از درد و هم از غم مینویسم
هم از باران نمنم مینویسم
شکسته، ارغوانی مینویسم
به یاد لالههای بیسر باغ
شکفتن آرزوی کودکش بود
سپاهی روبهروی کودکش بود
این جشنها برای من آقا نمیشود
شب با چراغ عاریه فردا نمیشود!
گلی دور از چمن بر شانۀ توست
بهاری بیوطن بر شانۀ توست
جايی برای كوثر و زمزم درست كن
اسما برای فاطمه مرهم درست كن
تا داشتهام فقط تو را داشتهام
با نام تو قد و قامت افراشتهام
یک عمر در حوالی غربت مقیم بود
آن سیدی که سفرهٔ دستش کریم بود
خورشید بود و جانب مغرب روانه شد
چون قطره بود و غرق شد و بیکرانه شد