با فرق شکسته، دل خون، چهرۀ زرد
از مسجد کوفه باز میگردد مرد
موعود خدا، مرد خطر میخواهد
آری سفر عشق، جگر میخواهد
دلی برای سپردن به آن دیار نداشت
برای لحظۀ رفتن دلش قرار نداشت
برای از تو سرودن، زبان ما بستهست
که در برابر تو، شعر، دست و پا بستهست
رو به زیبایی او چشم تماشاست بلند
سمت بخشندگیاش دست تمناست بلند
از بدر، از خیبر علی را میشناسند
یاران پیغمبر علی را میشناسند
باز هم آب بهانه شد و یادت کردم
یادت افتادم و با گریه عبادت کردم
باید که تو را حضرت منان بنویسد
در حد قلم نیست که قرآن بنویسد
چند روزیست فقط ابر بهاری شب و روز
ابر گریانی و جز اشک نداری شب و روز