سخن از ظلمت و مظلومیت آمد به میان
شهر بیداد رسیده‌ست به اوج خفقان
آفتاب بن علی بن حسين بن علی
راوی نور، شكافندۀ علم ازلی
اعماق آیه‌های یقین را شکافته
نور است و آسمان برین را شکافته
امشب میان گریه و لبخند خود گمم
سرشار از طلوع بهار تبسمم
در باغ جهان نسیم سرمد آمد
بر غنچۀ علم، فیض بی‌حد آمد
ای دانش و کمال و فضیلت سه بنده‌ات
دشمن گشاده‌رو، ز گلستان خنده‌ات
آرم سخن به نام تو، یا باقرالعلوم
تا گویم از مقامِ تو، یا باقرالعلوم
بهار، سفرۀ سبزی‌ست از سیادت تو
شب تولّد هستی‌ست یا ولادت تو؟
به بوسه بر قدمت چشم من حسادت داشت
به حیرتم که چرا خاک این سعادت داشت؟
تو قلّه‌نشین بام خوبی‌هایی
تنها نه نشان که نام خوبی‌هایی
آن نور همیشه منجلی فاطمه است
سرّ ابدی و ازلی فاطمه است
باز درهای عنایت همه باز است امشب
شب قدر است و شب راز و نیاز است امشب
رُخت فروغ خداوند دادگر دارد
قَدت نشان ز قیام پیامبر دارد
یک دختر آفرید و عجب محشر آفرید
حق هرچه آفرید از این دختر آفرید
ندیدم چون محبت‌های مادر
فدای شأن بی‌همتای مادر
قحطی عشق آمده باران بیاورید
باران برای اهل بیابان بیاورید
ای شب قدر! کسی قدر تو را فهمیده‌ست؟
تا به امروز کسی مرتبه‌ات را دیده‌ست؟
عصمت بخشیده نام او دختر را
زینت بخشیده شأن او همسر را
شب را خدا ز شرم نگاه تو آفرید
خورشید را ز شعلۀ آه تو آفرید
او جان پیمبر است و جانش مولاست
نور حسن و حسین در او پیداست
شب بود و تاریکی طنین انداخت در دشت
سرما خروشی سهمگین انداخت در دشت
زهرا گذشت و خاطرههایش هنوز هست
در مسجد مدینه، صدایش هنوز هست
ماه غریب جادّه‌ها، همسفر نداشت
شب در نگاه ماه، امید سحر نداشت
این کیست به شوق یک نگاه آمده است
در خلوت شب به بزم آه آمده است
