بهارا! حال زارم را بگویم؟
دل بی برگ و بارم را بگویم؟
خدایا لطف خود را شاملم کن
غمی جان‌سوز، مهمان دلم کن
شنیدم ره‌نوردان محبت
شدند آیینه‌گردان محبت
به‌نام آن‌که جان را فکرت آموخت
چراغ دل به نور جان برافروخت
خداوندا به ذات کامل خویش
به دریاهای لطف شامل خویش
خدایا رحمتی در کار من کن
به لطف خود هدایت یار من کن
الهی سینه‌ای ده آتش افروز
در آن سینه دلی، وآن دل همه سوز
الا ای سرّ نی در نینوایت
سرت نازم، به سر دارم هوایت
شروع نامه‌ام نامی کریم است
که بسم‌الله الرحمن الرحیم است
خداوندا در این دیرینه منزل
دری نشناختم غیر از در دل
به‌نام او که دل را چاره‌ساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
سرم خاک کف پای حسین است
دلم مجنون صحرای حسین است
خوشا از دل نَم اشکی فشاندن
به آبی آتش دل را نشاندن
علی آن صبح صادق، آن شب قدر
علی شرح «اَلَم نَشرَح لَک صَدر»
