بد نیست که از سکوت تن‌پوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
عید آمده، هر کس پی کار خویش است
می‌نازد اگر غنی و گر درویش است
من در بر کشتی نجات آمده‌ام
در ساحل چشمۀ حیات آمده‌ام
افسوس که این فرصت کوتاه گذشت
عمر آمد از آن راه و از این راه گذشت
ماه رمضان دیده به ما دوخته است
ماهی که چراغ رحمت افروخته است
در چاه عدم دو هم‌قدم افتادند
با هم به سیه‌چال ستم افتادند
در شهر شلوغ، خلوتی پیدا کن
در خلوت خود قیامتی برپا کن
در باغ جهان نسیم سرمد آمد
بر غنچۀ علم، فیض بی‌حد آمد
تا نام تو را دلم ترنّم کرده‌ست
با یاد تو، چون غنچه تبسّم کرده‌ست
بیهوده مکن شکایت از کار جهان
اسرار نمی‌شوند همواره عیان
عید است و دلم خانۀ ویرانه بیا
این خانه تکاندیم ز بیگانه بیا
هر منتظری که دل به ایمان داده‌ست
جان بر سر عشق ما به جانان داده‌ست
قلبی که در آن، نور خدا خواهد بود
در راه یقین، قبله‌نما خواهد بود
این قلبِ به خون تپیده را دریابید
این جانِ به لب رسیده را دریابید
ای دوست ز رحمت، دلِ آگاهم ده
در ماه دعا سیرِ الی اللّهم ده
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
بر عمرِ گذشته کن نگاهی گاهی
از سینۀ خود برآر آهی گاهی
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
