آیینه بود و عاقبت او به خیر شد
دل را سپرد دست حسین و «زهیر» شد
راه گم کردی که از دیر نصاری سر در آوردی
یا به دنبال مسلمانی در این اطراف می‌گردی
بر روی نیزه ماه درخشان برای چه؟
افتاده کنج صومعه قرآن برای چه؟
گه احرام، روز عید قربان
سخن می‌گفت با خود کعبه، زین‌سان
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
کویر خشک حجاز است و سرزمین مناست
مقام اشک و مناجات و سوز و شور و دعاست
دل به دریا زد و دل از او کند
گرچه این عشق شعله‌ور شده بود
گذشته چند صباحی ز روز عاشورا
همان حماسه، که جاوید خوانده‌اند او را
زهیر باش دلم! تا به کربلا برسی
به کاروان شهیدان نینوا برسی
