آه ای مدینه، شهر رسول امین سلام
مادر سلام، عطر گل یاسمین سلام
آیینه بود و عاقبت او به خیر شد
دل را سپرد دست حسین و «زهیر» شد
مسلم شهید شد وَ تو خواندی حمیده را
مرهم نهادی آن جگر داغ‌دیده را
خواهرش بر سینه و بر سر زنان
رفت تا گیرد برادر را عنان
وَ قالت بنتُ خَیرِالمُرسَلینا
بِحُزنٍ اُنظُرینا یا مدینا
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
اگر خواهی پدر بینی وفای دختر خود را
نگه کن زیر پای اسب و بالا کن سر خود را
منظومهٔ دهر، نامرتب شده بود
هم روز رسیده بود هم شب شده بود
از اسب فرود آی و ببین دختر خود را
بنشان روی دامن، گلِ نیلوفر خود را
زهیر باش دلم! تا به کربلا برسی
به کاروان شهیدان نینوا برسی
با نور استجابت و ایمان عجین شدی
وقتی که با ولی خدا همنشین شدی
