بد نیست که از سکوت تن‌پوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
مسلم شهید شد وَ تو خواندی حمیده را
مرهم نهادی آن جگر داغ‌دیده را
خواهرش بر سینه و بر سر زنان
رفت تا گیرد برادر را عنان
ای حضرت خورشید بلاگردانت
ای ماه و ستاره عاشق و حیرانت
در شهر شلوغ، خلوتی پیدا کن
در خلوت خود قیامتی برپا کن
اهل دل را شد نصیب از لطف جانان، اعتکاف
فیض حق باشد برای هر مسلمان، اعتکاف
اینان که به شوق تو به‌راه افتادند
دلسوختگان صحن گوهرشادند
اگر خواهی پدر بینی وفای دختر خود را
نگه کن زیر پای اسب و بالا کن سر خود را
منظومهٔ دهر، نامرتب شده بود
هم روز رسیده بود هم شب شده بود
از اسب فرود آی و ببین دختر خود را
بنشان روی دامن، گلِ نیلوفر خود را
هرچند حال و روز زمین و زمان بَد است
یک قطعه از بهشت در آغوش مشهد است
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
