با من بیا هرچند صبرش را نداری
یک جا مرا در راه تنها می‌گذاری
امشب که ماهِ آسمان پرتوفشان است
با حُسن خود چشم و چراغ کهکشان است
سقفی به غیر از آسمان بر سر نداری
تو سایه بر سر داشتی دیگر نداری
پروانه شد تا شعله‌ور سازد پرش را
پیچید در شوق شهادت باورش را
تو زینت دل‌هایی ای اشک حماسی
از کربلا می‌آیی ای اشک حماسی
از شهر من تا شهر تو راهی دراز است
اما تو را می‌بیند آن چشمی که باز است
باران ندارد ابرهای آسمانش
باران نه اما چشم‌های مهربانش...
این كیست از خورشید، مولا، ماه‌روتر
بی‌تاب‌تر، عاشق‌تر، عبدالله روتر
