ایرانم! ای از خونِ یاران، لاله‌زاران!
ای لاله‌زارِ بی خزان از خونِ یاران!
اوصاف تو از ابتدا تا انتها نور
آیینه‌ای، آیینه‌ای سر تا به پا نور
احساس از هفت آسمان می‌بارد، احساس
بوی گل سرخ است يا بوی گل ياس؟
شب بود و تاریکی طنین انداخت در دشت
سرما خروشی سهمگین انداخت در دشت
کی صبر چشمان صبورت سر می‌آید؟
کی از پس لبخندت این غم برمی‌آید؟
تا آسمانت را کمی در بر بگیرد
یک شهر باید عشق را از سر بگیرد
رد می‌کنی شاید پس از زنگ دبستان
طفل کلاس اولی را از خیابان
آرامش موّاج دریا چشم‌هایش
دور از تعلق‌های دنیا چشم‌هایش
این چندمین نامه‌ست بابا می‌نویسم؟
هر چند یادت نیست امّا می‌نویسم
هرچند در پایان حج آخرین است
«من کنتُ مولا...» ابتدای قصه این است
گل‌های عالم را معطر کرده بویت
ای آن که می‌گردد زمین در جستجویت
دیر آمدم... دیر آمدم... در داشت می‌سوخت
هیأت، میان «وای مادر» داشت می‌سوخت
مردِ جوان دارد وصیت می‌نویسد
می‌گرید و ذکر مصیبت می‌نویسد
از شهر من تا شهر تو راهی دراز است
اما تو را می‌بیند آن چشمی که باز است
بر خاکی از اندوه و غربت سر نهاده‌ست
بر نیزهٔ تنهایی خود تکیه داده‌ست
باران ندارد ابرهای آسمانش
باران نه اما چشم‌های مهربانش...
این كیست از خورشید، مولا، ماه‌روتر
بی‌تاب‌تر، عاشق‌تر، عبدالله روتر
رفتی و با غم همسفر ماندم در این راه
گاه از غریبی سوختم گاه از یتیمی
دیدم به خواب آن آشنا دارد می‌آید
دیدم كه بر دردم دوا، دارد می‌آید
دور و بر خود می‌كشی مأنوس‌ها را
اِذن پریدن می‌دهی طاووس‌ها را
