رباعی | شعر هیأت

رباعی در لغت به معنای «چهارتایی» است و در اصطلاح به شعری می‌گویند که چهار مصراع دارد و مصراع‌های اول، دوم و چهارم آن هم‌قافیه است. وزن معروف این قالب یعنی «مفعول مفاعیلُ‌ مفاعیلن فع» با ذکر «لا حول و لا قوة الا بالله» مطابق است.
در اکثر رباعی‌های موفق، مصراع چهارم برجسته‏‌تر از سه مصراع قبل است و در حقيقت سه مصراع اول، به نوعى زمينه‌‏اى ذهنى براى تکمیل مفهوم مصراع چهارم را فراهم مى‏کنند. رباعی از پرکاربردترین قالب‌های شعر فارسی محسوب می‌شود و بعضی از شاعران بزرگ نظیر خیام نیشابوری و ابوسعید ابوالخیر تنها در این قالب به سرودن پرداخته‌اند.

من حال پس از سقوط را می‌فهمم
آشفته‌ام این خطوط را می‌فهمم

محمدعلی دُرریز

رباعی

یاد تو گرفته قلب‌ها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر

مرتضی حیدری‌ آل‌کثیر

خورشید در عبای تو پیچیده است

رباعی

با گریه نوشت... با چه حالی می‌رفت
آن توبه‌سرشت... با چه حالی می‌رفت

میثم مؤمنی‌نژاد

رباعی

این ابر پُر از بهار مهمانِ شماست
صبح آمده و نسیم، دربانِ شماست

سیدعلی نقیب

تشرف

رباعی

در لشکر تو قحطیِ ایمان شده بود
دین دادن و زر گرفتن آسان شده بود

سیدعلی نقیب

تشرف

رباعی

وقتی که زمین هنوز از خون دریاست
در غزه، یمن، هرات... آتش برپاست

مهدی زارعی

رباعی

آه است به روی لب عالم، آه است
هنگام وداع سخت مهر و ماه است

راضیه مظفری

رباعی

رویش را قرص ماه باید بکشد
چشمانش را سیاه باید بکشد

محمدحسین ملکیان

نت‌های گریه‌دار

رباعی

در سایۀ این حجاب نوری ازلی‌ست
هر چند زن است اما آواش جلی‌ست

محمدحسین ملکیان

نت‌های گریه‌دار

رباعی

هان این نفس شمرده را قطع کنید
آری سر دل‌سپرده را قطع کنید

مهدی مردانی

پشت پردۀ ملکوت

رباعی

با دیدن تو به اشتباه افتادند
آن‌ها که سوی فرات راه افتادند

سیدعلی نقیب

تشرف

رباعی

تیغ از تو طراوت جوانی می‌خواست
خاک از تو شکوه آسمانی می‌خواست

محمدرضا سهرابی‌نژاد

نیلوفرهای مهتابی

رباعی