رباعی | شعر هیأت

رباعی در لغت به معنای «چهارتایی» است و در اصطلاح به شعری می‌گویند که چهار مصراع دارد و مصراع‌های اول، دوم و چهارم آن هم‌قافیه است. وزن معروف این قالب یعنی «مفعول مفاعیلُ‌ مفاعیلن فع» با ذکر «لا حول و لا قوة الا بالله» مطابق است.
در اکثر رباعی‌های موفق، مصراع چهارم برجسته‏‌تر از سه مصراع قبل است و در حقيقت سه مصراع اول، به نوعى زمينه‌‏اى ذهنى براى تکمیل مفهوم مصراع چهارم را فراهم مى‏کنند. رباعی از پرکاربردترین قالب‌های شعر فارسی محسوب می‌شود و بعضی از شاعران بزرگ نظیر خیام نیشابوری و ابوسعید ابوالخیر تنها در این قالب به سرودن پرداخته‌اند.

تا با حرم سبز تو خو می‌گیرم
در محضر چشمت آبرو می‌گیرم

احمدرضا الیاسی

کوچه‌های خراسان

رباعی

وقتی در خانۀ علی می‌لرزد
دنیا به بهانۀ علی می‌لرزد

مهدی مردانی

مرگ قلابی ماهی‌ها

رباعی

ای «در» تو عجب معرفت آموخته‌ای
یک‌سینه سخن داری و لب دوخته‌ای

محمدجواد غفورزاده

یاس یاسین

رباعی

معراج تکلم است امشب، صلوات
ذکر لب مردم است امشب: صلوات

میثم مؤمنی‌نژاد

رباعی

اینجا دل سفره‌ها پر از نان و زر است
آنجا جگر گرسنه‌ها، شعله‌ور است

میلاد عرفان‌پور

رباعی

نه از جرم و عقاب خود می‌ترسم
نه از کمیِ ثواب خود می‌ترسم

حامد طونی

رباعی

دلدادۀ عشق، از صفاتش پیداست
صدق سخن از صبر و ثباتش پیداست

محمدجواد غفورزاده

رباعی

در حجم قنوت‌ها دعا تعطیل است
یاد از تو - غریب آشنا! - تعطیل است

قاسم بای

رباعی

وقتی که در آخر‌الزمان حیرانم
وقتی که خودم بندۀ آب و نانم

مهدی زارعی

رباعی

بر درگهِ خلق، بندگی ما را کُشت
هر سو پیِ نان دوَندگی، ما را کُشت

واعظ قزوینی

رباعی

تا چند اسیر رنگ و بو خواهی شد؟
چند از پی هر زشت و نکو خواهی شد؟

خیام نیشابوری

رباعیات خیام

رباعی

بی نور خدا جهان منّور نشود
بی عطر محمّدی معطّر نشود

سیدهاشم وفایی

رباعی