رباعی | شعر هیأت

رباعی در لغت به معنای «چهارتایی» است و در اصطلاح به شعری می‌گویند که چهار مصراع دارد و مصراع‌های اول، دوم و چهارم آن هم‌قافیه است. وزن معروف این قالب یعنی «مفعول مفاعیلُ‌ مفاعیلن فع» با ذکر «لا حول و لا قوة الا بالله» مطابق است.
در اکثر رباعی‌های موفق، مصراع چهارم برجسته‏‌تر از سه مصراع قبل است و در حقيقت سه مصراع اول، به نوعى زمينه‌‏اى ذهنى براى تکمیل مفهوم مصراع چهارم را فراهم مى‏کنند. رباعی از پرکاربردترین قالب‌های شعر فارسی محسوب می‌شود و بعضی از شاعران بزرگ نظیر خیام نیشابوری و ابوسعید ابوالخیر تنها در این قالب به سرودن پرداخته‌اند.

ای آرزویت دراز و فرصت کوتاه!
هم گوش به زنگ باش و هم چشم به راه

محمدجواد غفورزاده

چلچراغ هدایت (جلد۱)

رباعی

گنجشکان باغ را اجابت کردند
از باغ پس از خزان عیادت کردند

عباس شاه‌زیدی

به کسی دل باخته‌ام

رباعی

سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است

عزیز مهدی

دلم دهلی است

رباعی

چون گنج، نهان کن غم پنهانی خویش
منما به کسی بی سر و سامانی خویش

صغیر اصفهانی

رباعی

عید آمده، هر کس پی کار خویش است
می‌نازد اگر غنی و گر درویش است

بیدل دهلوی

گزیده رباعیات بیدل

رباعی

ایمان که به مرزِ بی‌نهایت برسد
هر لحظه به صاحبش عنایت برسد

محمدجواد غفورزاده

حدیث حُسن

رباعی

آهن شده‌ایم و دلمان سنگ شده
دلسنگی ما بی تو هماهنگ شده

سمیه زارع خردمند

رباعی

از روى حسین تا نقاب افکندند
در عالم عشق، انقلاب افکندند

سیدرضا مؤید

رباعی

یک روز شبیه ابرها گریانم
یک روز چنان شکوفه‌ها خندانم

میلاد حسنی

رباعی

صبحت به تن عاطفه جان خواهد داد
زیبایی عشق را نشان خواهد داد

صادق بخشی

رباعی

ای قدر تو بر مردم دنیا پنهان
چون گوهر در سینۀ دریا پنهان

سیدرضا مؤید

رباعی

از جاری لطف آسمان‌ها می‌گفت
از رحمت بی‌کران دریا می‌گفت

سیدمحمدجواد شرافت

رباعی