مثنوی | شعر هیأت

مثنوی در لغت به معنی «دوتایی» است و در اصطلاح به شعری گفته می‌شود که مصراع‌هاى هر بیت آن، قافیه‏‌اى مستقل دارد. تعداد ابیات این قالب محدود نیست و یک مثنوى می‌تواند از چند بیت تا هزاران بیت را در بر بگیرد.
از مثنوى به دلیل نامحدود بودن ابیاتش براى به نظم درآوردن تاریخ‌ها، داستان‌ها، افسانه‌‏ها و متون آموزشى استفاده ‏شده است. قالب «مثنوى» به لحاظ غناى موسیقى (تنوع قافیه در آن)، تعداد ابیات و... زمینۀ مساعدى را برای مضمون‌یابی‏ و پرورش آن برای سرودن و اجرای شعر دارد.

بوی گل از سپیده می‌آید
اشک شوقم ز دیده می‌آید

غلامرضا سازگار

نخل میثم

مثنوی

باز جاری‌ست خیابان به خیابان این شور
هم‌قدم باز رسیدیم به میدان حضور

جمعی از شاعران

مثنوی

امروز دلتنگم، نمی‌دانم چرا! شاید...
این عمر با من راه می‌آید؟ نمی‌آید؟

یوسف رحیمی

حدود ساعت یک

مثنوی

چهل شب است که پای غم تو سوخته‌ایم
به اشک خویش و نگاه تو چشم دوخته‌ایم

محمدمهدی سیار

مثنوی

یاد تو آیینه و نام تو نور
ذکر تو خیر است و کلام تو نور

سیدمحمدجواد شرافت

مثنوی

گسترده شد در این ولایت خوان هفتم
روزی ایران می‌رسد از مشهد و قم

سیدمحمدرضا یعقوبی‌آل

مثنوی

سلام روح بلندِ گذشته از کم دنیا!
تو ای مسافر بدرود گفته با غم دنیا

اسما سجادی پویا

حدود ساعت یک

مثنوی

گرچه صد داغ و هزاران غم سنگین داریم
چشم امّید به فردای فلسطین داریم

رضا نیکوکار

مثنوی

تو سرزمین مقدس تو باصفا بودی
تو جلوه‌گاه مقامات انبیا بودی

سیدعلیرضا شفیعی

مثنوی

این اشک‌های داغ را ساده نبینید
بَر دادن این باغ را ساده نبینید

محمدرضا وحیدزاده

پیشواز

مثنوی

الهی به شور قیام حسین
به فریاد سرخ و پیام حسین

محمدجواد غفورزاده

چلچراغ هدایت (جلد۱)

مثنوی

تو کیستی که صداقت تو را صدا می‌کرد
دعا به جان تو پیغمبر خدا می‌کرد

محمدجواد غفورزاده

چلچراغ هدایت (جلد۱)

مثنوی