بد نیست که از سکوت تن‌پوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
عید آمده، هر کس پی کار خویش است
می‌نازد اگر غنی و گر درویش است
من در بر کشتی نجات آمده‌ام
در ساحل چشمۀ حیات آمده‌ام
افسوس که این فرصت کوتاه گذشت
عمر آمد از آن راه و از این راه گذشت
موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
هر جا گذری، حکایت از نور کنی
چون سرو همیشه راست قامت بودی
معنای شرافت و شهامت بودی
ماه رمضان دیده به ما دوخته است
ماهی که چراغ رحمت افروخته است
دل در حرم تو خویش را گم کرده‌ست
یعنی عوض گریه تبسم کرده‌ست
در شهر شلوغ، خلوتی پیدا کن
در خلوت خود قیامتی برپا کن
از درد نبود اگر که از پا افتاد
هنگام وضو به یادِ زهرا افتاد
آماج بلا شد دل او از هر سو
از ناله چو «نال» گشت و از مویه چو «مو»
خود را به خدا همیشه دل‌گرم کنیم
یعنی دلِ سنگ خویش را نرم کنیم
فرمود که صادقانه در هر نَفَسی
باید به حساب کارهایت برسی
تا نام تو را دلم ترنّم کرده‌ست
با یاد تو، چون غنچه تبسّم کرده‌ست
عید است و دلم خانۀ ویرانه بیا
این خانه تکاندیم ز بیگانه بیا
تا عقل چراغ راهِ هر انسان است
اندیشه‌‌وری نشانۀ ایمان است
شب تا سحر از عشق خدا می‌سوزی
ای شمع! چقدر بی‌صدا می‌سوزی
آیینۀ عشق با تو دمساز شود
یعنی که دری به روی تو باز شود
هر کس نتواند که به ما سر بزند
در غربت آسمان ما پر بزند
این قلبِ به خون تپیده را دریابید
این جانِ به لب رسیده را دریابید
ای دوست ز رحمت، دلِ آگاهم ده
در ماه دعا سیرِ الی اللّهم ده
در ماه خدا که فصل ایمان باشد
باید دل عاشقان، گل‌افشان باشد
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
