عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
از شبنم اشک گونه‌هامان تر بود
تشییع جنازۀ گلی پرپر بود
معراج تکلم است امشب، صلوات
ذکر لب مردم است امشب: صلوات
ای عزّت را گرفته بی سر بر دوش
وی تنگ گرفته عشق را در آغوش
باید صلوات‌ها جلی ختم شود
همواره به ذکر عملی ختم شود
بی نور خدا جهان منّور نشود
بی عطر محمّدی معطّر نشود
یاد تو گرفته قلب‌ها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
ای در دلِ تو زلال ایمان جاری
ای زخمِ زمانه بر وجودت کاری
همسنگر دردهای مردم بودی
چون سایه در آفتابشان گم بودی
هنگام سپیده بود وقتی می‌رفت
از عشق چه دیده بود وقتی می‌رفت؟
ما گرم نماز با دلی آسوده
او خفته به خاکِ جبهه خون‌آلوده
آن مرغ که پر زند به بام و در دوست
خواهد که دهد سر به دم خنجر دوست
رفتی تو و داد از دل دنیا برخاست
از پای نشست هرکه از جا برخاست
سر تا به قدم عشق و ارادت بودی
همسنگر مردی و رشادت بودی
در خاک دلی تپنده باقی مانده‌ست
یک غنچۀ غرق خنده باقی مانده‌ست
کو خیمۀ تو؟ پلاک تو؟ کو تَنِ تو؟
کو سیمای خدایی و روشنِ تو؟
هر غنچه به باغ سوگوار تو شده‌ست
هر لاله به دشت داغدار تو شده‌ست
در محضر عشق امتحان می‌دادی
گویی که به خاک، آسمان می‌دادی
مهمان ضیافت خطر هیچ نداشت
آن‌گاه که می‌رفت سفر هیچ نداشت
خونین پَر و بالیم؛ خدایا! بپذیر
هرچند شکسته‌ایم، ما را بپذیر
با بال و پری پر از کبوتر برگشت
هم بالِ پرنده‌های دیگر برگشت
ای خوانده سرود عشق را با لب ما
وی روح دمیده در تن مکتب ما
