سرو است و به ایستادگی متهم است
از شش جهت آماج هزاران ستم است
بر شانۀ یارش بگذارد سر را
بردارد اگر او قدمی دیگر را
کی می‌شود از مهر تو، شرمنده نشد؟
یا بنده‌نوازی تو را بنده نشد؟
از «من» که در آینه‌ست بیزارم کن
شبنم بنشان به چهره‌ام، تارم کن
هرچند که غافل از تو بودم هردم
هرچند که خانۀ تو را گم کردم
تيغيم که در فراز، رعب‌انگيزيم
هنگام فرود، خون دشمن ريزيم
دل جام بلی ز روی میل از تو گرفت
تأثیر، ستارهٔ سهیل از تو گرفت
دریاب از این همه پراکندگی‌ام
عمری‌ست که شرمندۀ این بندگی‌ام
دریاب من، این خستۀ بی‌حاصل را
این از بد و خوب خویشتن غافل را
اصحاب حسین در خطر، می‌مانند
امثال حبیب بیشتر می‌مانند
سبزیم که از نسل بهاران هستیم
پاکیم که از تبار یاران هستیم
پر شور و شکوه، بهمنی تازه رسید
در جان وطن بهار امید دمید
آن کس که تو را شناخت جان را چه کند؟
فرزند و عیال و خانمان را چه کند؟
اینان که ز عرصۀ بلا می‌گذرند
با زمزمۀ سرود «لا» می‌گذرند
ای در تو عیان‌ها ونهان‌ها همه هیچ
پندار یقین‌ها و گمان‌ها همه هیچ
در تیررس است، گرچه از ما دور است
این مشت فقط منتظر دستور است
آيينه‌ای و برايت آه آوردم
در محضر تو دلی سياه آوردم
کی غیرت مردانۀ ما بگذارد
دشمن به حریم خانه پا بگذارد؟
امروز وطن معنی غم را فهمید
با سایهٔ جنگ، متّهم را فهمید
از عمر دو روزی گذران ما را بس
یک لحظۀ وصل عاشقان ما را بس
از خیل دلاوران گسستن نتوان
با روح خدا عهد شکستن نتوان
