من حال پس از سقوط را میفهمم
آشفتهام این خطوط را میفهمم
بیان وصف تو در واژهها نمیگنجد
چرا که خواهر صبری و دختر نوری
ای خون تو همچنان نگاهت گیرا
ای جانِ به عرش رفتۀ نامیرا
وقتی خدا بنای جهان را گذاشته
در روح تو سخاوت دریا گذاشته
جانان همه رفتند، چرا جان نرود؟
این آیه به روی دستِ قرآن نرود؟
از عشق بپرسید، که با یار چه کردند؟
با آن قد و بالای سپیدار، چه کردند
سنگها آینهها نام تو را میخوانند
اهل دل، اهل صفا، نام تو را میخوانند...
از درد نبود اگر که از پا افتاد
هنگام وضو به یادِ زهرا افتاد
زخمی شکفته، حنجرهای شعلهور شدهست
داغ قدیمی من از آن تازهتر شدهست
اینان که به شوق تو بهراه افتادند
دلسوختگان صحن گوهرشادند
دل غریب من از گردش زمانه گرفت
به یاد غربت زهرا شبی بهانه گرفت