گم کرده چنان شبزدگان فردا را
خفتیم دو روزه فرصتِ دنیا را
ای حرمت قبلۀ مراد قبایل!
وی که بوَد قبله هم به سوی تو مایل
عشق یعنی بَری از غفلتِ خودخواهی شو
هجرت از خود کن و سرچشمۀ آگاهی شو
گریه کن لؤلؤ و مرجان، که هوا دم کرده
چاهِ کوفه عطشِ چشمۀ زمزم کرده
با ظلم بجنگ، حرف مظلوم این است
راهی که حسین کرده معلوم این است
بر قرار و در مدارِ باوفایی زیستی
ای که پیش از کربلا هم کربلایی زیستی
موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
هر جا گذری، حکایت از نور کنی
غم کهنۀ در گلویم حسین است
دم و بازدم، های و هویم حسین است
هر کس به سایۀ تو دو رکعت نماز کرد
با یک قنوت هر چه گره داشت، باز کرد
از کوی تو ای قبلۀ عالم! نرویم
با دست تهی و دل پُر غم نرویم
بوی خداست میوزد از جانبِ یمن
از یُمنِ عشق رایحهاش میرسد به من
در تیررس است، گرچه از ما دور است
این مشت فقط منتظر دستور است
گل بر من و جوانى من گریه مىکند
بلبل به همزبانى من گریه مىکند