گم کرده چنان شبزدگان فردا را
خفتیم دو روزه فرصتِ دنیا را
من شعر خوبی گفتم امّا او
از شعر من یک شعر بهتر گفت
ابرهای سیاه میگریند
باز باران و باز هم باران
ای عزّت را گرفته بی سر بر دوش
وی تنگ گرفته عشق را در آغوش
هنوز مانده بفهمیم اینکه کیست علی
برای عشق و عدالت غریب زیست علی
عشق یعنی بَری از غفلتِ خودخواهی شو
هجرت از خود کن و سرچشمۀ آگاهی شو
گریه کن لؤلؤ و مرجان، که هوا دم کرده
چاهِ کوفه عطشِ چشمۀ زمزم کرده
داغ تو اگرچه روز را شام کند
دشمن را زهر مرگ در کام کند
بر قرار و در مدارِ باوفایی زیستی
ای که پیش از کربلا هم کربلایی زیستی
بوی خداست میوزد از جانبِ یمن
از یُمنِ عشق رایحهاش میرسد به من
با یک تبسم به قناریها زبان دادی
بالی برای پر زدن تا بیکران دادی
سلام ما به حسین و سفیر عطشانش
که در اطاعت جانان، گذشت از جانش
دلم شور میزد مبادا نیایی
مگر شب سحر میشود تا نیایی