روزی که عطش به جان گلها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خستهحالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
سکه شدن و دو رو شدن آسان است
آلودۀ رنگ و بو شدن آسان است
دریا بدون ماه تلاطم نمیکند
تا نور توست، راه کسی گم نمیکند
به روزگار سیاهی که شب حصار نداشت
جهان جزیرۀ سبزی در اختیار نداشت
ای عشق! ای پدیدۀ صنع خدا! علی!
ای دست پرصلابت خیبرگشا! علی!
رفتی سبد سبد گل پرپر بیاوری
مرهم برای زخم كبوتر بیاوری