شبیه آسمانی‌ها هوای قم به سر دارم
نشانی از چهل اختر درون چشم تر دارم
توفیق اگر دلیل راهت باشد
یا پند دهنده‌ای گواهت باشد
گفتیم وقت شادی و وقت عزا، حسین
تنها دلیل گریه و لبخند ما حسین
سر تا به قدم عشق و ارادت بودی
همسنگر مردی و رشادت بودی
انبوه تاول بر تنت سر باز کرده
این هم نشان دیگری از سرفرازی‌ست
آن‌قدر نقش لالۀ پرپر کشیدی
تا آن‌که آخر، عشق را در بر کشیدی
خاموش ولی غرق ترنّم بودی
در خلسۀ عاشقانه‌ات گُم بودی
کیسه‌های نان و خرما خواب راحت می‌کنند
دست‌های پینه‌دارش استراحت می‌کنند
باز هم اربعین رسیده بیا
باز هم از تو بی‌خبر ماندم
به دست باد دادی عاقبت زلف پریشان را
و سر دادند بی‌تو تارها آهنگ هجران را
با خلق اگرچه زندگی شیرین است
ای دوست! طریق سربلندی این است
مسیح، خوانده مرا، وقت امتحان من است
زمان، زمانِ رجزخوانی جوان من است
خورشید به خون نشسته‌ام، آه! رسید
آهِ منِ دلشکسته تا ماه رسید
اینجا گرفته‌ست مردی بر روی دست آسمان را
مردی که در قبضهٔ خود دارد تمام جهان را
مگذار اسیر اشک و آهت باشیم
در حسرت یک گوشه نگاهت باشیم
در بادیه، گام تا خداوند بزن
خود را به رضای دوست، پیوند بزن
هرچند در شهر خودت تنهایی ای قدس
اما امید مردم دنیایی ای قدس
از دوست اگر دوست تمنا نکنی
این پنجره را به روی خود وانکنی
غم با نگاه خیس تو معنا گرفته
یک موج از اشک تو را دریا گرفته
