تماشا کن تکان شانهها را
حکایت کن غم پروانهها را
آوای نسیم و باد و باران
آهنگ قشنگ آبشاران
علی را ذاتِ ایزد میشناسد
اَحد را درکِ احمد میشناسد
کاش تا لحظۀ مردن به دلم غم باشد
محفل اشک برای تو فراهم باشد
پا گرفته در دلم، آتشی پنهان شده
بند بندم آتش و سینه آتشدان شده
نگاهم در نگاه شب، طنینانداز غوغاییست
کمی آنسوتر از شبگریههایم صبح فرداییست
ببین که بیتو نماندم، نشد کناره بگیرم
نخواستم که بیفتد به کوره راه، مسیرم
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
به رغم سیلی امواج، صخرهوار بایست
در این مقابله چون کوه استوار بایست!