نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت
خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت
عید آمده، هر کس پی کار خویش است
مینازد اگر غنی و گر درویش است
ای آنکه عطر در دل گلها گذاشتی
در جان ما محبت خود را گذاشتی
با خزان آرزو حشر بهارم کردهاند
از شکست رنگ، چون صبح آشکارم کردهاند
عطر بهار از جانب دالان میآید
دارد صدای خنده از گلدان میآید
آن را که ز دردِ دینش افسونی هست
در یاد حسین، داغ مدفونی هست
داغی عمیق بر دل باران گذاشتی
ای آنکه تشنه سر به بیابان گذاشتی
نورِ جان در ظلمتآبادِ بدن گم کردهام
آه از این یوسف که من در پیرهن گم کردهام
اَلسَّلام ای سایهات خورشید ربّ العالمین
آسمانِ عزّ و تمکین، آفتاب داد و دین
کنار فضّه صمیمانه کار میکردی
به کار کردن خود افتخار میکردی