پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران
من حال پس از سقوط را میفهمم
آشفتهام این خطوط را میفهمم
چه جای شکوه که با آسمان قرار ندارم
شکسته قفلِ قفس، جرأت فرار ندارم
ای خون تو همچنان نگاهت گیرا
ای جانِ به عرش رفتۀ نامیرا
جانان همه رفتند، چرا جان نرود؟
این آیه به روی دستِ قرآن نرود؟
خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
که شیرینتر کند در لحظههای تشنه کامت را
بیا که عزم به رفتن کنیم اگر مَردیم
بیا دوباره به شبهای کوفه برگردیم
سکوت سرمهای سد میکند راه صدایم را
بخوان از چشمهایم قطرهقطره حرفهایم را
از درد نبود اگر که از پا افتاد
هنگام وضو به یادِ زهرا افتاد
بشکستهدلی، شکسته میخواند نماز
در سلسله، دستبسته میخواند نماز
ای شوق پابرهنه که نامت مسافر است
این تاول است در کف پا یا جواهر است
شراره میکشدم آتش از قلم در دست
بگو چگونه توان برد سوی دفتر دست؟