پشیمانم که راه چاره بر روی شما بستم
سراپا حیرتم! از خویش میپرسم چرا بستم؟
ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
سر میگذارد آسمان بر آستانت
غرقیم در دریای لطف بیکرانت
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
دلم امشب گدای سامرّاست
از تو غیر از تو را نخواهم خواست
چون کوفه که چهرهای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
تا حضور تو، دلِ خسته مسافر شده است
توشه برداشته از گریه و زائر شده است
ناگهان در یک سحر ایمان خود را یافتم
جان سپردم آنقدر، تا جان خود را یافتم
آهسته میآید صدا: انگشترم آنجاست!
این هم کمی از چفیهام... بال و پرم آنجاست
شادی ندارد آنکه ندارد به دل غمی
آن را که نیست عالم غم، نیست عالمی
یک کوه رشید دادهام ای مردم!
یک باغ امید دادهام ای مردم!
توبۀ من را شکسته اشتباه دیگری
از گناهی میروم سوی گناه دیگری
خوش باد دوباره یادی از جنگ شدهست
دریاچۀ خاطرات خونرنگ شدهست
این چه خروشیست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
دلم میخواست عطر یاس باشم
کنار قاسم و عباس باشم
همپای خطر همسفر زینب بود
همراز نماز سحر زینب بود
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
تا چند عمر در هوس و آرزو رود
ای کاش این نفس که بر آمد فرو رود