پشیمانم که راه چاره بر روی شما بستم
سراپا حیرتم! از خویش میپرسم چرا بستم؟
دلم امشب گدای سامرّاست
از تو غیر از تو را نخواهم خواست
سوختی آتش گرفت از سوز آهت عالمی
آه بین خانۀ خود هم نداری محرمی
تا حضور تو، دلِ خسته مسافر شده است
توشه برداشته از گریه و زائر شده است
همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی
چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی
همپای خطر همسفر زینب بود
همراز نماز سحر زینب بود
از غم دوست در این میکده فریاد کشم
دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم