شدهست خیره به جاده دو چشم تار مدینه
به پیشوازی تنهاترین سوار مدینه
من حال پس از سقوط را میفهمم
آشفتهام این خطوط را میفهمم
این اشکهای داغ را ساده نبینید
بَر دادن این باغ را ساده نبینید
هميشه بازی دنيا همين نمیماند
بساط غصب در آن سرزمين نمیماند
ای خون تو همچنان نگاهت گیرا
ای جانِ به عرش رفتۀ نامیرا
جانان همه رفتند، چرا جان نرود؟
این آیه به روی دستِ قرآن نرود؟
از لحظۀ پابوس، بهتر، هيچ حالی نيست
شيرينیِ اين لحظهها در هر وصالی نيست
از درد نبود اگر که از پا افتاد
هنگام وضو به یادِ زهرا افتاد
شمیم اهل نظر را به هر کسی ندهند
صفای وقت سحر را به هر کسی ندهند