وقتی کسی حال دلش از جنس باران است
هرجای دنیا هم که باشد فکر گلدان است
در سکوتی لبالب از فریاد گوشه چشمی به آسمان دارد
یک بغل بغض و تاول و ترکش، یک بغل بغض بیکران دارد
بهنام آنکه جان را فکرت آموخت
چراغ دل به نور جان برافروخت
آتشفشان زخم منم، داغ دیدهام
خاکسترم، بهار به آتش کشیدهام
پایان مسیرِ او پر از آغاز است
با بال و پرِ شکسته در پرواز است
کیست این حنجرۀ زخمیِ تنها مانده؟
آن که با چاه در این برهه هم آوا مانده
آمیخته چون روح در آب و گل ماست
همواره مقیم دل ناقابل ماست
آنقدر بخشیدی که دستانت
بخشندگی را هم هوایی کرد