گل کرده در ردیف غزلهای ما حسین
شوری غریب داده به این بیتها حسین
شنیده بود شهادت طنین گامت را
چه خوب داد خدا پاسخ سلامت را
سبزپوشا با خودت بخت سپید آوردهای
گل به گل هر جا بهاری نو پدید آوردهای
وقتی کسی حال دلش از جنس باران است
هرجای دنیا هم که باشد فکر گلدان است
شنیده بود که اینبار باز دعوت نیست
کشید از ته دل آه و گفت: قسمت نیست
مشتاق و دلسپرده و ناآرام
زین کرد سوی حادثه مَرکب را
پایان مسیرِ او پر از آغاز است
با بال و پرِ شکسته در پرواز است
خم کرد پشت زمین را، ناگاه داغ گرانت!
هفت آسمان گریه کردند، بر تربت بینشانت!
آقا سلام بر تو و شام غریب تو
آقا سلام بر دل غربت نصیب تو
سلام ای بادها سرگشتهٔ زلف پریشانت
درود ای رودها در حسرت لبهای عطشانت
آنقدر بخشیدی که دستانت
بخشندگی را هم هوایی کرد