گم کرده چنان شبزدگان فردا را
خفتیم دو روزه فرصتِ دنیا را
عشق یعنی بَری از غفلتِ خودخواهی شو
هجرت از خود کن و سرچشمۀ آگاهی شو
علی را ذاتِ ایزد میشناسد
اَحد را درکِ احمد میشناسد
گریه کن لؤلؤ و مرجان، که هوا دم کرده
چاهِ کوفه عطشِ چشمۀ زمزم کرده
بر قرار و در مدارِ باوفایی زیستی
ای که پیش از کربلا هم کربلایی زیستی
پا گرفته در دلم، آتشی پنهان شده
بند بندم آتش و سینه آتشدان شده
از سمت مدینه خبر آورد نسیمی
تا مژده دهد آمده مولود عظیمی
سال جدید زیر همین گنبد کبود
آغاز شد حکایتمان با یکی نبود
بوی خداست میوزد از جانبِ یمن
از یُمنِ عشق رایحهاش میرسد به من