به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
برخیز سحر ناله و آهی میکن
استغفاری ز هر گناهی میکن
تا نیست نگردی، رهِ هستت ندهند
این مرتبه با همتِ پستت ندهند
حاجی به طواف کعبه اندر تک و پوست
وَز سعی و طواف هرچه کردهست، نکوست
تا آسمانت را کمی در بر بگیرد
یک شهر باید عشق را از سر بگیرد
نور فلک از جبین تابندۀ اوست
سرداریِ کائنات زیبندۀ اوست
هجده بهار رفت زمین شرمسار توست
آری زمین که هستی او وامدار توست
قد قامت تو کلام عاشورا بود
آمیخته با قیام عاشورا بود
هرگز نگذاشت تا ابد شب باشد
او ماند که در کنار زینب باشد
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم
الهی الهی، به حقّ پیمبر
الهی الهی، به ساقی کوثر